Het is zondagmiddag. Het is een lome, relaxte dag. Er hoeft niet zoveel. Vriendin Valentine belt. Of ze met dochter langs mag komen. Valentine mag altijd langskomen. Als Valentine langskomt heeft ze meestal wat te vertellen. Na enig gespeculeer in mijzelf vertelt Valentine dat ze gaat verhuizen. Mijn gedachten gaan direct uit naar Spanje; dat is wel eens gevallen als optie. Valentine vertelt dat ze naar het zuiden gaat. Mijn gedachten aan Spanje worden bevestigd. Maar Valentine bedoelt met zuiden iets heel anders. Het zuiden van Nederland. Ik blijf even stil. Deze optie was nog niet voorbijgekomen. Ik zit nog met mijn hoofd in Spanje; warmte, zon, zee en strand. Het wordt zuidelijk Nederland. Waar ruimte is. Waar de huizen nog betaalbaar zijn. Waar man aan de slag kan. Daar is de toekomst.

Wat ga je doen met je sportlessen, vraag ik. Dan blijkt dat de laatste les al gegeven is. De verhuizing is volgende maand. Het is lockdown. De sportschool is al weken
dicht. Een laatste sportles met een volle zaal zit er niet in. Een abrupt einde van jarenlang sportlessen geven. Ik geloof dat het besef dat we niet meer samen in de sportschool staan moeilijker is, dan de verhuizing zelf. Daarover voel ik blijdschap voor Valentine; de kansen die daar liggen voor haar.

We ontmoetten elkaar zeven jaar geleden. Op een maandagavond sta ik in de bodypumples bij Valentine. Wat ik daar zie gebeuren raakt mij. Haar kracht, haar gedrevenheid, haar talent om mensen in de les te motiveren. Valentine daagt uit. Altijd een extra push up, een kilo meer, een centimeter verder door je knieën. Het liefst twee. Of doe toch maar drie. En pauzes in de tracks doet ze niet aan. Een enorme energie is voelbaar in de les. Iedereen komt graag in haar lessen. Steeds vaker komen we elkaar tegen na de pumplessen. Raken we aan de praat. Ons contact groeit. We trainen samen in de fitnesszaal. Valentine traint eigenlijk het liefst alleen. In eigen tempo en gewoon doorgaan. Wij voelen elkaar aan. Het samen trainen gaat als vanzelf. Onze instelling maakt dat we elkaar vinden. Een instelling van fanatisme, van niet opgeven en elkaar omhoog stuwen. Vanuit de groepslessen duiken we nog uren de fitnessruimte in. Sport is ons gezamenlijke leven. Ik zie in Valentine de doorzetter die ik zelf ben. Wellicht een tikkeltje extremer dan ik. En soms mag ze misschien wat liever voor zichzelf zijn in dat harde werken.

Na enige tijd heeft Valentine woonruimte over aan de Nachtegaalstraat in Utrecht. Wonen we daar twee jaar samen. Sporten blijft een wezenlijk onderdeel in ons leven. Er is ruimte voor verdieping in onze vriendschap. We kunnen over alles praten. We zijn er voor elkaar. We blijven keihard trainen. Terugkijkend moet ik glimlachen om dit fanatisme. Af en toe is het over grenzen heen. Je kunt teveel van je lijf vragen. We leven gezond en besteden aandacht aan goede voeding. Af en toe is er een ‘cheat’dag. Dan eten we advocaat met slagroom. We gaan eenmaal naar het Allerhande kerstfestival en eten minstens 5000 calorieën. Kotsmisselijk zijn we.

Ons leven verandert. Ik krijg een relatie met Marieke en ga samenwonen. Valentine ontmoet Mohammed. Ze krijgen samen een prachtige dochter. We sporten nog steeds, hebben dagelijks contact. Inmiddels geef ik zelf bodypumplessen. Opgeleid door Valentine. In het begin doe ik nog veel op haar manier. En ben ik steeds meer mijn eigen weg gaan vinden om de sportinstructeur te worden die ik nu ben. Onze levens ontwikkelen zich op eigen wijze. We kunnen alles delen. Ik vertel haar belangrijke zaken als eerste. Valentine vergeet nooit iets. Is ongelooflijk begaan. Er is groots vertrouwen. We voelen ons veilig bij elkaar. Dat blijft.

Ik neem vooral afscheid van de kleine dingen; de lol die we hebben als er een nieuwe release uitkomt. Het samen bodypumpen en dan de fitnesszaal in. Het beste in elkaar naar boven halen. De koffie aan de bar. De plek waar onze vriendschap begint. Met het verhuizen van Valentine neem ik afscheid van een gezamenlijk sportleven. Niet van onze vriendschap. Daar geloof ik heilig in.

Afscheid is er in veel soorten, maten en kleuren. Soms groots, soms licht, met een glimlach en soms tranen. En zijn er altijd herinneringen.

Dit is het verhaal van Roos. Zij neemt afscheid van vriendin Valentine die naar het zuiden van het land gaat verhuizen.