Als de dood je lichaam binnen sluipt, hoe voelt dat dan? Voel je je laatste hartslag? Kan sterven aangenaam zijn? Kriebelt de dood? Ik stel doodgaan voor als die paar seconden vlak voordat je in slaap valt. Wegzakkend in een andere wereld. Waar tijd er niet toe doet. Je niets hoeft. En alles kan.

Sterven in het harnas lijkt mij ultiem. Dat je op de hoogste berg van je bestaan bent. Je leven voluit leeft. En dan ineens. Hup. Weg. Dat gevoel bekruipt mij als ik naar topsporters kijk. Met enorme vaart naar beneden op hun fiets. Een scherpe bocht nemen met driehonderd kilometer per uur. Een schans af, door de lucht zweven en in die luttele seconden je volledig opgetild voelen. Afkoersen op het einde, met een noodgang de dood in. Zonder aankondiging of last van aftakeling en ongemak.

Doodgaan in het gras is een prettige optie. In de zomer. Dat ik op een kleedje zit. Met een ijskoud glas wijn. En dan ga liggen. De zon nog even voel en voorgoed vertrek. Mocht ik samen met iemand op een kleedje zitten, dan zou het fijn zijn als ik mijn dood aan kan kondigen. Dat de ander niet zo schrikt. Ik nog kan zeggen wat gezegd moet worden. En dan met een vrolijke ‘dag’ het leven laat.

In de armen van mijn lief is een goed harnasmoment. Op het hoogtepunt van de liefde verdwijnen. Dat je alles hebt kunnen geven en opslurpen. Dat je de liefde en je lief in volheid hebt mogen ontmoeten. In elkaars armen ertussen uit piepen. Niet als grote daad van liefde. Maar gewoon; omdat het goed is en alle liefde geleefd en gevoeld is.

Misschien mag ik heel oud worden. Dan wil ik wel een harnasdood. Ik ben dan 89 en vind het mooi geweest. Even achterom kijkend over mijn schouder. Blij met het leven dat geleefd is. Dat ik heb mogen delen. Mogen ontmoeten. Mogen helpen. Mogen falen en vallen. Mogen betekenen. Mogen liefhebben. En dat de laatste dierbaren om mijn bed staan. Iedereen dik tevreden. En zonder mij het leven verder leeft. Met alles wat zich aandient en voor je voeten rolt.

Ik denk niet dat dood gaan eng is. Geboren worden vond ik ook niet eng. Ik kwam gewoon op aarde. En ga er gewoon een keertje vanaf.