Er zijn mensen waar je het altijd van verliest, omdat hun brein vloeibaar is als water. Ze weten met hun weerwoord iedere logica en iedere waarheid onderuit te halen. Hun mistige redeneringen vertroebelen ieder gesprek. Ze bepraten je, verzwakken je, verweken je met hun waterbrein net zo lang tot alle fundamenten bezwijken waar jij op steunt. Ze putten je uit. Ze maken je gek.
…
Kun je ziek worden van het gedrag van een ander mens? Kan iemand je vanbinnen zo uitvreten dat kwade cellen zich uiteindelijk beginnen te vermenigvuldigen op een donkere en onbereikbare plek zoals de galwegen, het orgaan waar bitterheid wordt aangemaakt?
Uit: De dag dat ik mijn naam veranderde door Bibi Dumon Tak (2020, De Geus)
Volmondig ja. Je kunt ziek worden van het gedrag van een ander mens. Het is ons overkomen. Het heeft ons onze baan gekost. Ons werk dat we lange tijd als levenswerk hebben beschouwd. Waar we onze identiteit aan ophingen. Waar we ziel, zaligheid, liefde, kennis, hebben en houwen in hebben gestopt.
Soms is het gedrag van de ander gif. Beetje bij beetje sijpelt het gif je lichaam binnen. Heel geraffineerd. Net zolang tot je geen afweersysteem meer hebt. Geen bewapening. Alle beschermlaagjes zijn van je afgetrokken. En is daar een open wond.
Die wond is langzaam geheeld. Er is inmiddels een litteken. Een verhaal erbij in ons leven. We hebben vaarwel gezegd tegen ons werk, collega’s, werknemers, klanten en al die mensen waar we graag mee samen werkten.
Het heeft er uiteindelijk in geresulteerd dat we hernieuwd naar werk zijn gaan kijken. Zijn we gewoon aan tafel gaan zitten. Met grote vellen papier en gekleurde stiften. Het verlies van ons werk heeft ervoor gezorgd dat het begrip ‘afscheid’ zich aan ons op bleef dringen. En werd ‘Luistertuin’ geboren. Waarin we met liefde en lef alle vormen, maten en kleuren van afscheid aandacht geven. Het pijnlijke verlies is een afscheid geworden met toekomst in zich. Zijn we weer in staat om in en met compassie de wereld, de ander en onszelf te zien.
Het gif is naar de vuilstort. We voelen het niet meer. We kijken er nauwelijks meer naar.
We hebben lang het gif door laten sijpelen. Dat is misschien de les. Zodra je gewaar wordt dat gif je leven gaat bepalen moet je gaan handelen. Gif verandert namelijk nooit in iets van waarde. Heeft geen enkele schoonheid in zich. Het is niet de werkelijke moeite waard.
Van gif mag je het allersnelste afscheid nemen. Hoe moeilijk soms ook. Zeker als er sprake is van een bepaalde mate van afhankelijkheid; een liefdesrelatie, een ouder-kind verwantschap of een werkgever-werknemer verbinding. En toch; weg met dat gif. Met een grote zwaai de deur uit. En ja, die kras blijf je zien en voelen. Maar daar valt (mooi) mee te leven.
Soms kruisen we paden van mensen die ons geen goed doen. Wie of wat is jouw gif?
Wees welkom dit te onderzoeken in onze Denktuin. Durf ernaar te kijken. Er vragen over te stellen. En ja, dat is soms best eng. Gun jezelf een heldere denkboost. Voor hernieuwd en fris denken en voelen. Wil je het eerst eens uitproberen? Boek dan een Luistervinkje. Kijk voor meer informatie op www.luistertuin.nl/denktuin
